"Kaçtığı sevgilisinin hayaletinden kurtulamayan 'Shakespeare' öğretmeninin evinde, gerçeklerle yüzleşmek zorundadır."
Sınıfın en önündeki sıranın üstünde otururken kollarını
iki yana açtı, gözleriyle sınıfı taradı. Sonra kollarını
indirip ellerini önünde kenetledi. "Evet... bu sizinle son
dersimizdi. Umarım derslerimiz size yararlı olmuştur,"
sınıftan bir homurtu yükseldi. Ben de Cihan Hoca’nın bu
sözlerine anlam veremedim.
“Ama hocam, daha dönemin ortasındayız,” dedi
önlerden biri.
“Evet hocam, daha vizeler bile başlamadı. Sizden
öğrenecek çok şeyimiz var,” dedi bir diğeri.
“Benden sonra gelecek hocanızı işlediklerimiz
hakkında bilgilendirdim. Hesapta olmayan durumlar ne
yazık ki hayatın kendisi. Ama sizinle öyküye dair ne
varsa değindik; gerçek öyküyü gösterdim derslerimizde.
Sizlerin geleceğin başarılı yazarları, yönetmenleri
olacağınıza eminim. Çıkabilirsiniz.”
Bu kadar kısa bir sürede bu kadar bağlandığım birinin
ağzından dökülen ayrılık sözcüklerine ne tepki
vereceğimi bilemedim. İlk dersinden bu yana sınıfta
kurduğu otorite, ben dâhil, bütün öğrencilerin beynine
kazınmıştı; ona olan saygımız, şaşkınlığımız ve
hüznümüze baskın geldi.
